Rywalizacja sportowa

Rywalizacja sportowa

Szkolenie

Szkolenie wstępne

Najwłaściwszym wiekiem do rozpoczęcia szkolenia jest wiek 10 – 13 lat. W tym okresie ćwiczący przyswaja sobie nowe operacje ruchowe, chętnie współzawodniczy. Nauka ruchu odbywa się przeważnie przez naśladowanie wzorzec – instruktor. Szkolenie wstępne powinno trwać dwa do trzech lat i kończyć się zdobyciem 4 kup (niebieski pas).

Celami tego etapu są:

  • Kształtowanie sprawności ogólnej;
  • Nauczanie podstawowych elementów technicznych;
  • Zapoznanie z podstawami taktyki sportowej;
  • Kształtowanie cech wolicjonalnych i wdrażanie samodyscypliny;
  • Rozwijanie zainteresowań o Taekwon-Do;
  • Wyposażanie w podstawową wiedzę z zakresu teorii Taekwon-Do.

Etap szkolenia podstawowego

Stosowane środki mają już charakter ukierunkowany na wzrost osiąganych wyników. W Taekwon-Do na tym etapie następuje podział ćwiczących na zawodników i trenujących dla siebie. Zawody należy traktować szkoleniowo, wzrosnąć powinna częstotliwość treningów, a także ich intensywność i obciążenie. Druga grupa ćwiczących rekreacyjnie dalej doskonali się w Taekwon-Do i powinna ćwiczyć z mniejszą intensywnością i częstotliwością. Doświadczenie pokazuje, że właśnie z tej grupy rekrutują się działacze Taekwon-Do.

Okres szkolenia podstawowego powinien trwać od 3 do 5 lat. Ćwiczący powinien nauczyć się samodzielnego planowania i przeprowadzania treningu. Etap ten kończy się najczęściej uzyskaniem pierwszego stopnia mistrzowskiego I DAN. W tym etapie należy pamiętać o okresie dojrzewania płciowego, o strefie emocjonalnej, o spadku koordynacji ruchowej, celności i precyzji. Szczególnie trudna jest praca z osobami rozpoczynającymi w tym okresie trening.

Etap szkolenia specjalnego

W etapie tym rozpoczyna się kształtowanie indywidualnego i optymalnego poziomu sportowego. Celem tego etapu jest ukształtowanie zawodnika, by jego osiągnięcia przejawiały się w wysokich rezultatach na zawodach sportowych i wysokich stopniach zaawansowania Taekwon-Do (II – IV DAN). Ważne jest szczegółowe opracowanie treningów (cykli, mezocykli, mikrocykli, objętości i intensywności). Traktowane wybiórczo systemy Taekwon-Do prowadzą do występowania zjawisk patologicznych z dopingiem włącznie.

Układy

Zawodnicy startują podzieleni na grupy w zależności od posiadanego stopnia i od tego uzależniona jest liczba układów, które powinni mieć opanowane. Zawodnicy grupy najwyższej (IV – VI DAN) muszą znać 21 układów, z których do prezentacji i oceny sędziowie (5 osób) wybierają jeden układ i jeden wybiera zawodnik.

Oceniane jest:

  • diagram (kierunki, rodzaje i kolejność ruchów), którego rozpoczęcie i zakończenie powinno wypaść w tym samym miejscu)
  • siła i szybkość wykonywanych technik
  • równowaga (w każdej fazie przemieszczeń i wykonywanego ruchu)
  • oddech (prawidłowe zgranie oddechu z momentem zakończenia ruchu i napięcia mięśni)
  • płynność (rozpoczęcia i zakończenia ruchu oraz połączeń między technikami)
  • synchronizacja ruchu (uwypuklająca przepływ ruchu od napięć do rozluźnień w sposób kontrolowany)
  • rytm (prawidłowy stosunek czasowy przygotowania, wykonania i zakończenia ruchu)

Za poszczególne w/w elementy zawodnik otrzymuje określoną ilość punktów, jednak różną w układzie wyznaczonym przez sędziów i wybranym przez siebie. Protokół sędziego oceniającego układy indywidualne wygląda następująco: –

  • Zawodnik zdobywający łącznie od 5 sędziów największą ilość punktów wygrywa rywalizację swojej grupy.
  • Dwóch zawodników równocześnie wykonuje wyznaczony przez jury układ obowiązkowy
  • Układ nie może być wyższy od niższego stopnia z pary startujących zawodników, oraz jeden układ dowolny.
  • Układ dowolny może być o 1 wyższy, niż posiadany przez zawodnika stopień.

Walka sportowa

Walka jest fizycznym zastosowaniem techniki ataku i obrony znanych z układów i ćwiczeń podstawowych, przeciwko rzeczywistemu przeciwnikowi„ Przed startem zawodnik musi przejść komisję lekarską. Walka sportowa to zorganizowana rywalizacja stron przeciwnych (zawodnicy, drużyny, zespoły), z których każda dąży do osiągnięcia własnego celu wszystkimi dostępnymi jej metodami i środkami, zawsze jednak zgodnie z ustalonymi regułami, określonymi przepisami, przestrzegając zasady ‚fair play’. Podstawowymi czynnikami walki sportowej są: przygotowanie sprawnościowe, techniczne, taktyczne i psychiczne. Konkurencja walki sportowej rozgrywana jest w pięciu kategoriach wagowych w grupach kobiet i mężczyzn, z podziałam wiekowym. Walki rozgrywają się na planszy o wymiarach 6 x 6 m, w środku maty lub pola walki odznaczone są miejsca dla zawodników kolorem czerwonym i niebieskim. Zawodnicy w czasie zawodów muszą nosić oficjalny strój przyjęty przez ITF (dobok).

 POWIERZCHNIE PUNKTOWE –

  • Przednie i boczne powierzchnie głowy i szyi.
  • Powierzchnia tułowia od szyi do pępka i od linii prowadzonej na każdym boku pionowo od pachy do kości biodrowej (cała przednia powierzchnia z wyłączeniem pleców).

Testy siły

Konkurencja ta ma na celu wykazanie się zawodników używaniem pełnej siły w technikach Taekwon-Do, czego poprzednio opisane konkurencje w pełni nie umożliwiają. Polega ona na rozbiciu desek następującymi technikami.

Mężczyźni:

  • ap joomuk jirugi (rozbicie pięścią);
  • sonkal taerigi (rozbicie boczną zewnętrzną lub wewnętrzną częścią dłoni)
  • yop cha jirugi (kopnięcie boczne); dollyo chagi (kopnięcie po łuku)
  • bandae dollyo chagi (rozbicie z obrotem o 180 stopni).

Kobiety:

  • sonkal taerigi (rozbicie boczną stroną dłoni);
  • yop cha jirugi (kopnięcie boczne);

Procedury:

  • Dyrektor zawodów ustala standardy dla każdej konkurencji.
  • Deski drewniane lub plastikowe powinny mieć wymiary:
    • 30 x 30 x 1,5 cm – juniorzy,
    • 30 x 30 x 2 cm – seniorzy.
  • Dopuszcza się w testach siły przesunięcia (ślizg), lecz zawodnik nie może doskoczyć, oznacza to, że jedna stopa jest w stałym kontakcie z podłożem. W konkurencji sonkal dozwolone jest uderzenie do wewnątrz lub na zewnątrz.
  • W każdej konkurencji zawodnik ma tylko jedną próbę rozbicia i jedną próbę dystansu. Na komendę sędziego zawodnik przyjmuje pozycję gotowości i po sygnale sędziego sprawdza dystans jednym ciągłym ruchem, wracając do pozycji gotowości. Po komendzie sędziego zawodnik ma 30 sekund na zakończenie konkurencji.
  • Sędziowie mogą nie uznać próby, jeśli zawodnik nie zachowa: prawidłowej równowagi i postawy w trakcie wykonywania techniki. prawidłowej powierzchni uderzającej w prawidłowy sposób.
  • Sędziowie muszą sprawdzić deski przed każdą próbą. Deska raz użyta nie może być użyta ponownie, nawet jeśli nie jest rozbita lub pęknięta.
  • Zwycięzcami w konkurencji zostają zawodnicy, którzy uzyskali największą ilość punktów po zakończeniu wszystkich konkurencji wyznaczonych dla ich grup. W przypadku remisu, Sędzia Główny konkurencji wyznacza konkurencję, która rozwiążę remis. Decyduje też o ilości rozbijanych desek. Zawodnicy kontynuują test do momentu wyłonienia zwycięzcy.

Techniki specjalne

Podobnie jak inne konkurencje, rywalizacja w technikach specjalnych rozgrywa się indywidualnie i drużynowo. Konkurencja polega na złamaniu stopą znormalizowanej deski o wymiarach 30 x 30 x 1 cm, z drewna iglastego, umieszczonej na najwyższej wysokości (4 techniki) i najdalszej odległości (jedna technika) w przypadku mężczyzn. Kobiety rywalizują tylko w trzech technikach specjalnych – dwóch na wysokość i jednej na odległość. Konkurencja technik specjalnych jest prawdopodobnie pozostałością po technikach w wyskoku, stosowanych w walce z konnym przeciwnikiem, a służących do zwalenia z konia lub wytrącenia broni.

W grupie mężczyzn wykonuje się 5 technik, są to:

  • Twimyo nopi ap cha bushigi (skok dosiężny do deski umieszczonej nie niżej, niż 2,60-2,80 m, dotyczy seniorów)
  • Twimyo nomo yop cha jirugi (skok w dal przez przeszkodę o długości minimum 4 m i wysokości 70 cm)
  • Twymoyo dolmyo yop chagi (technika nożna na wyskoku z obrotem o 360 stopnie do deski umieszczonej na wysokości minimum 2,10-2,30 m dotyczy seniorów)
  • Twimyo dollyo chagi (kopnięcie po łuku do deski umieszczonej na wysokości min. 2,40-2,60 m dotyczy seniorów)
  • Twimyo bandae dollyo chagi (technika nożna z obrotem o 180 stopni, deska umieszczona na wysokości minimum 2,10-2,30m dotyczy seniorów).

W grupie kobiet rozbija się trzy techniki:

  •  Twimyo nopi ap cha busigi (deska umieszczona na wysokości minimum 2,20-2,40 m dotyczy seniorek);
  • Twimyo nomo yop cha jirugi (długość przeszkody min. 2,5 m, wysokość 70 cm);
  • Twimyo dollyo chagi (deska umieszczona na wysokości min 2,10-2,40 m dotyczy seniorek).

W każdym podejściu do wykonania danej techniki, zawodnik ma jedną próbę dystansu i jedną próbę wykonania techniki. Na komendę sędziego zawodnik przyjmuje pozycję gotowości, po sygnale ma 30 sek. na wykonanie techniki.  Po wykonaniu wszystkich skoków suma punktów wyłania zwycięzcę. Jeżeli po rozegraniu konkurencji dwóch lub więcej zawodników ma jednakową ilość punktów, następuje dogrywka techniką twimyo ap cha busigi. Wygrywa ten, który rozbije deskę na najwyższej wysokości. Techniki specjalne sędziuje 3 sędziów. Jeden z nich ma niebieską i czerwoną chorągiewkę, ocenia on poprawność wykonania techniki poprzez podniesienie chorągiewki niebieskiej lub niepoprawność wykonanej techniki chorągiewką czerwoną. Drugi sędzia daje sygnał do rozpoczęcia technik i mierzy czas. Trzeci sędzia stwierdza fakt złamania deski lub jej pęknięcie, przyznając punkty i wpisując je do karty punktowej.